's Nachts in een donkere omgeving met honderden kleine lichtjes die heel sfeervol lijken te dansen door de hoogteverschillen, en overdag een lichtblauwe hemel, prachtig grote zon, strand, palmbomen, gekleurde huizen en het zien van de randen van het eiland. De rand van het eiland van een grote hoogte of flinke afstand bekijken doet iets waarvan ik nog niet zo goed weet hoe ik dit moet noemen.

Het is een onbekend maar aangenaam gevoel. Ik voel me opgewekt, opgeladen en vol energie, waardoor ik enthousiasme uitstraal en geluk. Het bevoorrechte gevoel dat ik al sinds de eerste dag op het eiland had is nog steeds aanwezig. Alles lijkt voor de wind te gaan, ik wordt vooruit geduwd door een kracht die mij niet kan stoppen. Alsof ik boven op een berg sta en uitkijk op alles wat ik meemaak, een uitzicht van juist die contrasten tussen donker en licht, wat me dat onbekende maar aangename gevoel brengt.

Na een hoogtepunt komt er altijd een moment waarop je naar beneden moet, er gebeurt iets waardoor even dat uitzicht wordt vervaagd. Niet weg zal zijn, maar alleen waziger wordt. Een beetje grauw en minder dansend, net een stukje lager op de berg. Daar ben ik nu, dankzij een heerlijk virus die mij mijn energie en dus mijn kracht wegneemt. Ik sta nu lager op de berg, dichterbij Nederland. In de molen om uitstel voor het inleveren van verslagen, in verband met langdurige ziekte. Dat duurt lang, en tot die neem ik niet de rust die mij goed zou doen.
Het zijn misschien 5 stappen bergafwaarts van de 100 dus relatief gezien voel ik mij nog zoals ik ben.

Zeventig procent van mijn tijd hier op het eiland is voorbij. Heel stiekem tel ik al wel af maar het duurt ook nog lang genoeg om er niet vaak bij stil te staan. Het is goed om mij bewust te zijn van de verstrijkende tijd.

Verstrijkende tijd.. Ik ben net 21 jaar geworden, niet van harte maar ik ben het wel.. Dat voelt oud, maar maakt wel dat ik onwijs veel dingen al wel heb meegemaakt. En dat met zo'n jonge leeftijd. Elk jaar erbij levert nieuwe momenten op, verrijking die ik pas door heb als ik er soms even bij stil sta wat ik heb en wie ik ben..
Recent las ik een artikel over een meisje die tijdens een tragisch verkeersongeval in coma raakte, overleed en doordat zij orgaandonor was 5 mensen heeft gered. De vrouw die haar hart had gekregen is in contact gekomen met de familie van het meisje en toen was er sprake van een bucketlist. 'Op een kameel rijden, en een wereldreis.' De vrouw besloot toen om haar bucketlist uit te voeren zodat 'het lichaam heeft de bucketlijst niet kunnen afwerken, haar hart in ieder geval wel'.. Kippenvel..
Toevallig zat ik gister in de auto, denkend aan wat Papa zijn bucketlist nog zou zijn geweest. Had hij die? Wat zou er op staan. En niet onbelangrijk, wat zou hij vinden van mijn bucketlist. Morgen elf jaar geleden, maar anders dan anders zal dit jaar de sterfdag, crematiedag en dergelijke allen weer op dezelfde dag vallen. Zaterdag 12 april.
Verstrijkende tijd..

Op dit moment word ik gevoed door een heerlijk gevoel. Misschien wel het meest krachtige gevoel wat ik zou beleven. Of dat gevoel blijft in Nederland weet ik niet, ik kan hem nu als drijfveer en vermogen zeer goed gebruiken. Daarnaast speelt het radiostation regelmatig liedjes af die dit gevoel versterken. Ik geniet dus volop, ondanks mijn energie sneller op is dan gebruikelijk en ik me gauw krakkemikkig en ellendig voel. Aanstellen is soms ook heerlijk.

Door mijn ziekzijn heb ik afgelopen periode niet veel gedaan. Zelden uit geweest, wel strand bezoekjes op de zondag gehad. Stage gaat prima, de uren komen er wel. En nu? Nu ben ik mij aan het voorbereiden op een Konoso bo Island fundraising Tour. Ik duim dat ik een van de 4 mooie prijzen win. In ieder geval ga ik genieten van de tour die mij naar 2 nieuwe unieke plekjes op Curacao zal brengen.

Ik ga genieten, komende week 2 dagen stage. Woensdag paasontbijt en dan heerlijk twee en een halve week VAKANTIE op dushi Korsou!

Ayo, bon wikend!